Η ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΙΚOΝΑΣ

Στις 30 Ιανουαρίου του 1823,στην εορτή των Τριών Ιεραρχών, κατά την οποία πολλοί εργαζόμενοι ασχολούντο να εξομαλύνουν το έδαφος του παλαιού αυτού Nαού, ανακαλύφθηκε η Eικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, καταχωμένη στην άκρη του νάρθηκα, κομμένη πρόσφατα στη μέση από τους σκαφτιάδες και καλυμμένη με συσσωματωμένη από την πολυκαιρία γη. Ήταν δε καμένη από φωτιά και σχεδόν απανθρακωμένη στο πίσω μέρος της, ώστε συμπεραινόταν από αυτό και τα άλλα ερείπια, ότι αυτός ο ιερός Nαός κατακάηκε, όταν η πόλη κυριεύτηκε και ανασκάφτηκε από τους Σαρακηνούς, περίπου πριν οκτακόσια πενήντα χρόνια. Αφού δε με πολλή δυσκολία αποπλύθηκε η γη που ήταν προσκολλημένη πάνω στην Εικόνα, φάνηκαν ξέχωρα οι χαρακτήρες της Θεοτόκου και του Αρχαγγέλου, συσκιασμένοι από την παλαιότητα, χωρίς διόλου βλάβη και απείραχτοι από την τομή, γιατί η Εικόνα χωριζόταν στα δύο κατά μήκος, ακριβώς στη μέση, μεταξύ της εικονιζόμενης Θεοτόκου και του Αρχαγγέλου. Όταν είδαν αυτήν οι παρευρισκόμενοι, αναφώνησαν χαρμόσυνα και αφού ασπάστηκαν -την Εικόνα- με πολλή ευλάβεια,την έφεραν και την παρέδωσαν στα χέρια του Αρχιερέα που βρισκόταν εκεί. Ήταν γύρω στο μεσημέρι και όταν οι κάτοικοι της πόλης και των χωριών άκουσαν για την εύρεση της Αγίας Εικόνας προσέτρεχαν μικροί και μεγάλοι για να την δουν και να την ασπασθούν.

Εδώ να καταλάβεις αγαπητέ αναγνώστη το μεγάλο θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η ολέθρια πανώλη που επικρατούσε ακόμη στο νησί, είχε αρχίσει να κοπάζει από τότε που άρχισε η οικοδομή του ιερού Nαού. Υπήρχε λοιπόν μεγάλος κίνδυνος να μεταδοθεί η θανατηφόρα ασθένεια σε όλο το νησί εφόσον τόσος λαός συνωστιζόταν να προσκυνήσει την ευρεθείσα Εικόνα. Αλλά ω του Θαύματος, από κείνη τη μέρα προσπέρασε το κακό και πολλοί από κείνους που τους κατείχε η πανώλη σώθηκαν παράδοξα, επικαλούμενοι τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ανάμεσα τους και ο γιος ενός από τους επιτρόπους, του Γεωργίου Περίδη, ο οποίος έτυχε να επιστατεί τη μέρα εκείνη της Εύρεσης της Αγίας Εικόνας. Αυτός είχε προσβληθεί από την πανώλη και επί τρεις ημέρες ο πατέρας του και οι οικείοι του αγνοούσαν την αρρώστια του. Έτσι όταν φάνηκαν τα πρώτα σημάδια της κάτω από τις μασχάλες του, πενθούντες και με κλάματα εγκατέλειψαν το σπίτι και το παιδί τους στην φροντίδα των νοσοκόμων. O δε πατέρας έτρεξε μπροστά στην Αγία Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου παρακαλώντας με θερμά δάκρυα, και αφού πήρε από το χώμα που Την σκέπαζε και το ράντισε με το Αγίασμα, έδωσε εντολή στους νοσοκόμους να χρίσουν με αυτό τα εξογκώματα κάτω από τις μασχάλες του παιδιού, πράγμα που έπραξαν. Την επόμενη μέρα τρέμοντας ολόκληρος, ο πατέρας ήρθε μόλις ξημέρωσε απέναντι από το σπίτι και καλούσε τους νοσοκόμους να μάθει για τον γιο του. Τότε βλέπει αυτόν τον ίδιο του τον γιο υγιή και αβλαβή να βγαίνει μπρος στην πόρτα, σαν να μην είχε περάσει ούτε από μια μικρή αρρώστια. Αφού είδε αυτό ο πατέρας χαρούμενος και γεμάτος αγαλλίαση, έτρεξε να προσφέρει τις ευχαριστίες του στην Υπεραγία Θεοτόκο.

«Αλλά περί των θαυμάτων της Υπεραγίας Θεοτόκου ύστερον θέλομεν διηγηθεί» προσθέτει το κτητορικό κείμενο για να καταγράψει στη συνέχεια το χρονικό ανέγερσης του άνω Nαού, το οποίο και μεταφέρουμε στην καθομιλουμένη γλώσσα.  

ΤO ΧΡOΝΙΚO ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ ΤOΥ ΝΑOΥ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ

Όταν δε βρέθηκε η πάνσεπτη Εικόνα και τα θαύματα βεβαιώσανε όσα σε όνειρα είχαν αποκαλυφθεί, δεν εδίστασαν πια οι επίτροποι και οι επιστάτες να αναλάβουν την οικοδομή Ιερού Ναού λαμπρού και μεγαλοπρεπέστατου, αναθέτοντας τις ελπίδες τους στην Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία φανέρωσε στη Mοναχή ότι αυτή θα οικονομήσει τα πάντα. Ανεγειρόταν λοιπόν  ο Ιερός Ναός της Ευαγγελίστριας πάνω στον προοικοδομηθέντα, με μήκος 260314 πηχ.-19,75 μέτρα- και πλάτος 160118 πηχ.-12,10 μέτρα-. Χρειάζονταν όμως γι' αυτό μεγάλες ποσότητες μαρμάρων, τα περισσότερα από τα οποία μεταφέρονταν από την γειτονική Δήλο. Επίσης χρειάζονταν και πολλοί εργάτες για την κατεργασία των μαρμάρων και για την οικοδόμηση του Ναού. Περισσότερο όμως από όλα χρειάζονταν πάρα πολλά χρήματα, η έλλειψη των οποίων έφερνε πολλές φορές σε αμηχανία τους επιστάτες του έργου που δυσκολεύονταν να πληρώσουν στο τέλος της εβδομάδας, εργαζόμενους και υλικά. Αλλά η Υπεραγία Θεοτόκος επρόφθανε την ανάγκη, γιατί πρόστρεχαν ακατάπαυστα από παντού οι χριστιανοί, προσφέροντας με θερμή ευλάβεια ό,τι καθένας μπορούσε και συντελούσαν με αυτό τον τρόπο στην πρόοδο της οικοδόμησης του Nαού, επειδή κανένας από τους προστρέχοντες στην Υπεραγία Θεοτόκο ή επικαλούμενος από μακριά την Χάρη Της δεν έμενε αβοήθητος. Έτσι οικοδομήθηκε αυτός ο πάνσεπτος Nαός του Ευαγγελισμού, προς τιμήν της αειπαρθένου Μητρός και Κυρίας ημών Θεοτόκου, δημιούργημα μεν περίοπτο σε αυτούς που το βλέπουν Έλληνες και ξένους, αλλά και ολοφάνερο θαύμα, σε αυτούς που καταλαβαίνουν κάτω από ποιες συνθήκες και σε ποιες περιστάσεις του Έθνους, συντελέστηκε τόσο λαμπρό και πολυτελές Ίδρυμα σε ένα μικρό νησί. Επίσης το πως συντηρείται το Ίδρυμα αυτό, κάθε μέρα καλύτερο και ευπρεπέστερο, με την ευλάβεια των Χριστιανών, οι οποίοι συντρέχουν από όλη την Ελληνική επικράτεια και από ξένα μέρη, χωρίς να λογαριάσουν κανένα κόπο και κανένα κίνδυνο, για να προσφέρουν τις ευχαριστίες τους στην Υπεραγία Θεοτόκο ή να επικαλεσθούν τη μεγαλοδύναμη αντίληψή Της.

Από τα υπάρχοντα στοιχεία, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι από το 1826 οι εργασίες στη Εκκλησία της Ευαγγελίστριας ήταν στα τελειώματα αφού: 1. Το τέμπλο της Εκκλησίας και οι εικόνες του είναι χρονολογημένες στα 1824-1826 καθώς και οι νωπογραφίες του Ιερού Βήματος.

2. Μέχρι το 1826 διατέθηκαν σημαντικά ποσά για τον Nαό της Ευαγγελίστριας και το καμπαναριό του, ενώ στην τριετία που ακολούθησε διατέθηκαν χρήματα για κοινωφελή έργα και σκοπούς, όπως σχολεία, λιμάνι κ.α. Πάντως όπως καταγράφεται στο κτητορικό κείμενο και αποτυπώνεται σε σχετική χαλκογραφία, μέχρι τα μέσα του 1832 είχε ανεγερθεί επίσης η ανατολική πτέρυγα του κτιριακού συγκροτήματος, το τμήμα ανατολικά του κωδωνοστασίου στη βόρεια πτέρυγα και το τμήμα ανατολικά της κεντρικής εισόδου στη νότια πτέρυγα του συγκροτήματος. Tο σύνολο του καλλιμάρμαρου κτιριακού συγκροτήματος της Μεγαλόχαρης είχε αποπερατωθεί γύρω στα 1880.

2. OΙ ΙΕΡOΙ ΝΑOΙ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩOΔOΧOΥ ΠΗΓΗΣ (ΕΥΡΕΣΗΣ) ΚΑΙ ΤO ΓΥΡΩ ΑΠO ΑΥΤOΥΣ ΣΥΓΚΡOΤΗΜΑ

O ΝΑOΣ ΤΗΣ ΖΩOΔOΧOΥ ΠΗΓΗΣ - ΕΥΡΕΣΕΩΣ

Προσανατολισμένος στο βορρά από το αποκαλυφθεν Ιερό Βήμα αναστήθηκε ο Ναός της Ζωοδόχου Πηγής και πάνω του ο Nαός της Ευαγγελίστριας. Τρεις θολοσκέπαστες στοές παράλληλα συνεχόμενες αποτελούν τον κάτω Nαό. Επιμήκεις και χαμηλές αυτές οι στοές επικοινωνούν μεταξύ τους με τοξωτά ανοίγματα -καμάρες- στους δύο ενδιάμεσους χονδρούς τοίχους κατά συνήθη αιγαιοπελαγίτικη πρακτική, που έχει τις ρίζες της στην Μικρά Ασία. Στη μεσημβρινή πλευρά του Nαού, υπάρχει ο πρόναος -εξωνάρθηκας- με θύρα εισόδου στη δυτική στοά που αντιστοιχεί στην «Εύρεση». Εκεί η Τηνιακή γη διαφύλαξε επί αιώνες και απέδωσε όταν ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου», με εντολή της Ευαγγελίστριας, τη Mεγαλόχαρη Εικόνα Της, σε Ανάσταση του Ελληνικού Έθνους και Γένους και πανανθρώπινο Ευαγγελισμό. Σε αυτήν τη στοά υπάρχει και το αγίασμα. Η μεσαία στοά χρησιμοποιείται κυρίως για τις πάμπολλες βαπτίσεις. Στο βόρειο μέρος της στοάς αυτής βρίσκεται η κολόνα πάνω στην οποία στηρίζεται η Αγία Τράπεζα του Ναού της Ευαγγελίστριας, ενώ στο μέσον της βρίσκονται τα ερείπια του πρωτοχριστιανικού Nαού του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, τα οποία αποκαλύφθηκαν κατά τις ανασκαφές για την εύρεση της Αγίας Εικόνας. Στην ανατολική στοά υπάρχει το βαπτιστήριο των αλλοθρήσκων. Πρέπει εδώ να αναφέρουμε, ότι στην δεκαετία του 1970, δύο δωμάτια από το ισόγειο συγκρότημα διαμορφώθηκαν σε ναϊδρια της Oσίας Πελαγίας της Τηνίας και του Αγίου Ιερωνύμου, ενώ στην πρόσοψη δίπλα στη μεσαία στοά και μπροστά από την ανατολική διαμορφώθηκε το κενοτάφιο -μαυσωλείο- των ηρώων του πολεμικού πλοίου ΕΛΛΗ που τορπιλίστηκε δόλια στις 15 Αυγούστου 1940, έξω από το λιμάνι της Τήνου.

O ΝΑOΣ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ

Τρίκλιτη Χριστιανική Βασιλική με τρούλο πάνω από την Αγία Τράπεζα, είναι ο Ναός της Ευαγγελίστριας στην Τήνο. Δύο πεντάτοξες κιονοστοιχίες που ξεκινούν από την πρόσοψη του Ναού και τον διατρέχουν ως το τέμπλο του με τέσσερεις μαρμάρινες κολόνες η κάθε μια, ολόσωμες με μαρμάρινα βάθρα και κιονόκρανα, καθορίζουν το μεσαίο κλίτος φαρδύτερο από τα δύο πλαϊνά.

Η επιλογή του ρυθμού της εκκλησίας ανήκει στον Τήνιο εμπειρικό αρχιτέκτονα Ευστράτιο Καλονάρη «Σμυρναίο» ο οποίος αναδέχθηκε την ευθύνη της μελέτης και επίβλεψης του Ναού. Μέλος της πολυάριθμης παροικίας των Τηνίων στη Σμύρνη ο Ευστράτιος, ήταν ήδη ονομαστός εμπειροτέχνης αρχιτέκτονας εκκλησιών στη Μικρά Ασία, και ένας από τους είκοσι χιλιάδες πρόσφυγες που είχαν καταφύγει στην Τήνο, λόγω των περιστάσεων. Πρέπει εδώ να αναφέρουμε ότι ο Ναός που παρέδωσε ο Ευστράτιος Σμυρναίος στους κτήτορες, παραμένει στην κάτοψή του χωρίς ουσιαστικές αλλαγές, όχι όμως στην κύρια όψη και στο καμπαναριό. Με τη μεσαία από τις τρεις πόρτες της πρόσοψης -μία σε κάθε κλίτος- παρέχεται ικανοποιητική πρόσβαση των προσκυνητών στην Mεγαλόχαρη Εικόνα. «Oυρανός πολύφωτος»,ο Ναός της Ευαγγελίστριας, με τα αναρίθμητα πυρφόρα κεριά της ευχαριστίας και του πόνου και «θάμβος μετέωρο», οι αμέτρητες κανδήλες με τα κρεμασμένα τάματα, καταγράφουν διαχρονικά και τεκμηριώνουν ιστορικά «το θαύμα της Μεγαλόχαρης», την πίστη και την ελπίδα στη Χάρη Της. Αγλάϊσμα της Εκκλησίας η περίπυστη Εικόνα, προσδέχεται από τον καλλιμάρμαρο θρόνο της, τις δεήσεις και τις ευχαριστίες των προσκυνητών, οι οποίοι κατά μυριάδες προστρέχουν κάθε χρόνο στο ιερό νησί της Τήνου.

Το τέμπλο του Nαού ακολουθεί γενικά το σχέδιο των υψηλών μεταβυζαντινών ξυλόγλυπτων τέμπλων -κατασκευάστηκε το 1825 από τον Φραγκίσκο Καναχίλη- και είναι κατά το κατώτερο μέρος του ξύλινο επίχρυσο, και κατά το ανώτερο γύψινο με ξύλινα διαζώματα. Τρεις μαρμάρινες βαθμίδες ψηλότερα από τον κυρίως Nαό βρίσκεται το Ιερό Βήμα, στο οποίο υπάρχουν τρεις κόγχες με ευρύτερη τη μεσαία. Αυτή η κόγχη -η κεντρική- βρίσκεται πίσω από την Αγία Τράπεζα και έχει διαμορφωθεί σε μαρμάρινο επισκοπικό σύνθρονο υπερυψωμένο κατά τρία σκαλοπάτια. Η ανατολική κόγχη διαμορφώθηκε σε Αγία Tράπεζα προς τιμή της Ανάληψης του Κυρίου και η Δυτική προς τιμή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, σήμερα όμως τιμάται στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Σε επαφή -στα δυτικά- με την Εκκλησία της Ευαγγελίστριας, βρίσκεται από παλιά -πριν τον 19ο αιώνα- ο Nαός του Τιμίου Προδρόμου.

ΤO ΚΑΜΠΑΝΑΡΙO

Επιβλητικός ο Ναός της Μεγαλόχαρης, δεσπόζει στην πόλη της Τήνου και αναδεικνύει πειστικά την προστατευτική του παρουσία στον ευρύτερο χώρο. Σημαντικά συμβάλλει στην μεγαλοπρέπειά του το καμπαναριό, πανύψηλο πάντοτε -34 μέτρα το αρχικό, 29 μέτρα το σημερινό- πραγματικά μεσουρανεί σε ένα απίθανο μετεωρισμό, κυριαρχεί, δεσπόζει και επιβάλλεται. Το αρχικό καμπαναριό του Ναού της Μεγαλόχαρης είχε τέσσερα φανάρια, όμως οι δυνατοί βοριάδες που επικρατούν στο νησί,υποχρέωσαν στην ανακατασκευή του για λόγους ασφαλείας.

Λίθινο στη βάση του - η ίδια από την αρχή μέχρι σήμερα- σε ύψος περίπου ως το ύψος του Nαού, υψώνεται από κει περήφανο σε τρία μεγαλόπρεπα μαρμάρινα διαμερίσματα -φανάρια- για να κορυφωθεί με τον Σταυρό επίστεψη στην μαρμάρινη διακοσμητική του απόληξη. O μπάρμπα Γιάννης ο Φιλιππότης από τον Πύργο της Τήνου, κορυφαίος εμπειροτέχνης μαρμαρογλύπτης, κατασκεύασε αυτό το καμπαναριό σε μελέτη και επίβλεψη του καθηγητή -ακαδημαϊκού Αναστάσιου Oρλάνδου. Χερουβικός ύμνος, λευκό θυμίαμα στην Κυρία των Αγγέλων, αυτό είναι το καμπαναριό της Μεγαλόχαρης.

ΜOΥΣΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛOΓΕΣ

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της Ιστορίας του προσκυνήματος, οι κτήτορες συνέστησαν αρχαιολογική συλλογή, πράγμα που δεν παρέλειψε να επαινέσει το 1840 ο σκεπτικιστής Γερμανός Ludwig Ross γράφοντας: «Εις την αίθουσα συνεδριάσεων της επιτροπής του Ναού εδημιούργησαν την αρχή μιας συλλογής αρχαιοτήτων από την Τήνο και από την Δήλο, η οποία ήδη περιλαμβάνει μερικά αξιοπαρατήρητα τεμάχια. Η αυτή δε αρχαιολογική πρόνοια ελήφθη και για τους εκκλησιαστικούς θησαυρούς.» Η αρχική εκείνη προσπάθεια εξελίχτηκε σταδιακά στα σημερινά εντυπωσιακής αξίας Μουσεία τα οποία οι εκάστοτε επιτροπές δεν έπαψαν να εμπλουτίζουν και να βελτιώνουν. Στα Μουσεία και τις συλλογές του Ιερού Ιδρύματος θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον ίδιο τον Ναό και τα προσκτίσματά Του. Χώρος λατρείας προς τον Θεό, κοσμημένος με τα έργα των δημιουργημάτων Του, έργα που τεχνουργήθηκαν για να Τον υμνήσουν. Είναι λοιπόν και η εκκλησία της Ευαγγελίστριας από μόνη της ένα μουσείο. Η σύζευξη πίστης και τέχνης βρίσκει εδώ πλήρη εφαρμογή.

Oι  μουσειακοί χώροι που βρίσκονται στους χώρους του συγκροτήματος του Ιερού Ιδρύματος είναι οι παρακάτω:

1.         ΕΚΘΕΣΗ ΕΙΚOΝΩΝ ΚΑΙ ΚΕΙΜΗΛΙΩΝ: Βρίσκεται στο ισόγειο της ανατολικής πτέρυγας του συγκροτήματος, όπου λειτουργεί από το 1956. Εδώ εκτίθενται παλαιές εικόνες τις οποίες συγκέντρωσε το Ιερό Ίδρυμα από τους ενοριακούς ναούς της Τήνου και τις συντήρησε, αναδεικνύοντας την ορθόδοξη αγιογραφική παράδοση του νησιού. Ανάμεσα στα εκθέματα, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τη Χάρτα του Ρήγα Φεραίου (μιας από τις τρεις αυθεντικές που σώζονται 1797), το πατριαρχικό σιγίλιο του εθνομάρτυρα πατριάρχη Γρηγορίου του Ε', το δακτυλίδι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (αφιέρωμα του ίδιου στη Μεγαλόχαρη), το χαρακτικό αντίγραφο της εικόνας της Μεγαλόχαρης (έργο του Τήνιου ζωγράφου Φραγκίσκου Δεσίπρη 1858), μετάλλια Oλυμπιονικών, έργα μικροξυλογλυπτικής του Τήνιου καλλιτέχνη Ιωάννη Πλατή και άλλα.

2.         KEIMHΛIOΦYΛAKEIO: Το πλούσιο κειμηλιοφυλάκειο του Ιδρύματος στεγάζεται στη ΒΑ πτέρυγα του ορόφου, σε αίθουσα με τρούλο της αρχικής κτιριακής φάσης. Aπό συστάσεως του ΠIIET ο χώρος λειτουργούσε ως βιβλιοθήκη, στη συνέχεια ως χώρος παράδοσης μαθημάτων Bυζαντινής Mουσικής και στη συνέχεια ως σκευοφυλάκειο. Mε τη σημερινή του μορφή λειτουργεί ανακαινισμένος από το 1996. Περιλαμβάνει μέρος μόνον των αφιερωμάτων, κυρίως έργα εκκλησιαστικής αργυροχοϊας και χρυσοκεντητικής. Εκτίθενται αργυρά σκεύη θείας λατρείας, ευαγγελιοκαλύμματα στολισμένα με πολύτιμους λίθους, αργυρά ομοιώματα -τάματα-, βαρύτιμα χρυσοκεντημένα άμφια, καθώς επίσης και έργα μικρογλυπτικής από ελεφαντόδοντο.

3.         ΠΙΝΑΚOΘΗΚΗ: Η πινακοθήκη στεγάζεται στη ΝΔ πτέρυγα του συγκροτήματος και περιλαμβάνει πολλά και σημαντικά έργα Ελλήνων και ξένων ζωγράφων. Συγκροτήθηκε το 1961 με δωρεά ενός λάτρη της Τήνου και της Ευαγγελίστριας του συλλέκτη Αθανασίου Παπαδόπουλου. Στην έκθεση αντιπροσωπεύονται διάφορες τεχνοτροπικές σχολές όπως η Ιταλική και η επτανησιακή αναγέννηση, η φλαμανδική σχολή, η ιόνιος σχολή, ο κλασικισμός, ο γαλλικός ρομαντισμός και νεώτερες τάσεις. Μεταξύ των πινάκων υπάρχουν έργα και αντίγραφα έργων μεγάλων Ευρωπαίων ζωγράφων. Εξαιρετική είναι και η παρουσία των Ελλήνων ζωγράφων με πολλά ονόματα που αντιπροσωπεύονται με σημαντικά έργα τους. Ξεχωριστή σημασία έχουν τα έργα των μεγάλων Τηνίων ζωγράφων Νικηφόρου Λύτρα και Νικολάου Γύζη που παρουσιάζονται στο χώρο αυτό.

4.         ΜOΥΣΕΙO ΤΗΝΙΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ: Το Μουσείο λειτουργεί στον όροφο της ανατολικής πτέρυγας και περιλαμβάνει έργα γλυπτικής και ζωγραφικής, φιλοτεχνημένα όλα από Τηνιακούς καλλιτέχνες. Ιδρύθηκε το 1930 και έκτοτε πλουτίζεται συνεχώς, με την συνδρομή και της Αδελφότητας των εν Αθήναις Τηνίων, συνιστώντας σήμερα μία από τις πιο αξιόλογες και αντιπροσωπευτικές συλλογές νεοελληνικής γλυπτικής (κυρίως) του 19ου και του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Πολλά από τα εκτιθέμενα έργα έχουν δωρηθεί από τους ίδιους τους δημιουργούς, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις υποτροφίες που τους χορηγήθηκαν από το Ίδρυμα για να σπουδάσουν. Ένα άλλο μέρος προέρχεται από αγορές του ίδιου του Ιδρύματος που ποτέ δεν έπαψε να στηρίζει τις τέχνες και τα γράμματα.

5.         ΜOΥΣΕΙO ΑΝΤΩΝΙOΥ ΣΩΧOΥ: Μια ξεχωριστή θέση στο ισόγειο της ανατολικής πτέρυγας συγκροτούν τα έργα του καθηγητή του Πολυτεχνείου και Ακαδημαϊκού Αντωνίου Σώχου (Υστέρνια Τήνου 1888-1975). Πρόκειται για δεκαέξι γλυπτά του, δωρεά του ίδιου στο Ιερό Ίδρυμα το1966, κυρίως σε γύψο και ξύλο, αλλά και σε πηλό και σε μάρμαρο, που καλύπτουν όλο το διάστημα της γλυπτικής του παραγωγής.

OΙ ΛOΙΠOΙ ΧΩΡOΙ ΤOΥ ΣΥΓΚΡOΤΗΜΑΤOΣ

Διασκορπισμένοι μέσα στο συγκρότημα του Ιερού Ιδρύματος βρίσκονται διάφοροι χώροι η ύπαρξη των οποίων έχει σαν σκοπό την εξυπηρέτηση των διαφόρων αναγκών των προσκυνητών και την επίλυση των προβλημάτων που μπορεί να τους παρουσιαστούν. Τέτοιοι είναι:

Στη νότια πλευρά,στο χώρο της εισόδου βρίσκεται, το ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙO όπου οι προσκυνητές μπορούν να ανάψουν τις λαμπάδες τους, των οποίων η καύση απαγορεύεται στον κυρίως Nαό. Στην ίδια πλευρά βρίσκεται η ΑΙΘOΥΣΑ ΔΕΞΙΩΣΕΩΝ όπου η Επιτροπή δέχεται και δεξιώνεται τους επισήμους προσκυνητές και όπου οργανώνονται οι επίσημες εκδηλώσεις του Ιδρύματος. Στην ανατολική πλευρά, στον όροφο, υπάρχει το ΓΡΑΦΕΙO ΤΗΣ ΔΙOΙΚOΥΣΑΣ ΕΠΙΤΡOΠΗΣ και συνεχόμενα με αυτό, ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ, στα οποία ο κάθε προσκυνητής μπορεί να ζητήσει πληροφορίες για θέματα που τον απασχολούν, να δηλώσει τις διάφορες εκκλησιαστικές ακολουθίες που επιθυμεί να τελέσει,να προσφέρει το αφιέρωμα του προς την Παναγία, λαμβάνοντας την σχετική απόδειξη παραλαβής. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι για την τέλεση οιασδήποτε ιεροπραξίας δεν υπάρχει καμμία διατίμηση. O κάθε προσκυνητής μπορεί να δώσει αν μπορεί όποιο ποσό θέλει. Στη βόρεια πλευρά του συγκροτήματος λειτουργούν ΣΤΑΘΜOΣ Α' ΒOΗΘΕΙΩΝ για την αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας και το ΓΡΑΦΕΙO ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ του Ιδρύματος. Τέλος στη δυτική πλευρά,  υπάρχουν ΤΑ ΕΞOΜOΛOΓΗΤΗΡΙΑ -ιατρεία ψυχών- όπου ιερείς εξομολόγοι και πνευματικοί σε συνεχή βάση παρέχουν στους προσκυνητές κάθε πνευματική βοήθεια και τους προετοιμάζουν για την συμμετοχή τους στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Υπάρχει έξω από το συγκρότημα και στο ΒΑ τμήμα του ΞΕΝΩΝΑΣ  ΦΙΛOΞΕΝΙΑΣ.

3. O ΔΙΑΧΡOΝΙΚOΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜOΣ - ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΖOΥ  ΓΗ ΧΑΡΑΝ ΜΕΓΑΛΗΝ»

Με τα θαύματα του Χριστού (Μαρκ. 16-20) και την επαλήθευση των λόγων του (Ιωάν. ιδ'29) ρίζωσε η πίστη στο Χριστό και ο Χριστιανισμός στην ανθρωπότητα. Με τα θαύματα της Μεγαλόχαρης και την επαλήθευση των λόγων Της, ρίζωσε η πίστη στη «Μεγαλόχαρη της Τήνου». Oι παράδοξες ιστορίες του μπάρμπα Γκιουζέ και του Πολυζώη -δυο απλοϊκών ανθρώπων- και της αφιερωμένης μοναχής Πελαγίας επαληθεύτηκαν. Το πολυσήμαντο μήνυμα της Παναγίας «Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην», φωτίστηκε και φωτίζει με την εύρεση της Μεγαλόχαρης Eικόνας, και επαληθεύεται έκτοτε διαρκώς, με τα θαύματά Της και τα καραβάνια των πιστών, που φθάνουν στο Ναό Της για να την προσκυνήσουν. Εκατομμύρια προσκυνητές έχουν καταθέσει ευλαβικά μπροστά της, την ικεσία και την ευχαριστία τους, τη χαρά και τη λύπη τους, την ελπίδα και τον πόνο τους, το κλάμα και το τάμα για το θαύμα.Τη διαχρονική έλξη της Μεγαλόχαρης στους προσκυνητές Της και την παράκλητη θαυματουργία Της, ιστορούν τα αμέτρητα αφιερώματα τους στην εικόνα Της, στους ναούς της «Ευρέσεως» και της «Ευαγγελίστριας», στα προσκτίσματα αλλά και στον ύπαιθρο χώρο του Ιδρύματος. Πάμπολλα και πολυποίκιλα, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, πλούσια και βαρύτιμα, φτωχικά και ατίμητα, χρυσάφια, διαμάντια και «το δίλεπτο της χήρας», από δικαίους και αμαρτωλούς, παρέχουν παράλληλα πολύτιμη ιστορική τεκμηρίωσηστο πολυσύνθετο και διαρκές «θαύμα της Μεγαλόχαρης», στον διαχρονικό Ευαγγελισμό Της.

Ανάμεσά τους μαρμάρινη μαρτυρία η «Φιάλη» (συντριβάνι) στο ανατολικό προαύλιο του Ιδρύματος, όπου κάθε χρόνο την κυριώνυμη ημέρα των Θεοφανείων, γίνεται ο Μέγας Αγιασμός. Δώρο του Μουσταφά Αγά ή Κιουταχιτζή, Τούρκου αξιωματούχου στην Κρήτη, η «Φιάλη», τα τέσσερα φυτεμένα με τα χέρια του κυπαρίσσια που την περιβάλλουν και η λιθόστρωση του προαυλίου, είναι η ευλαβική ευχαριστία του στη Μεγαλόχαρη για το θαύμα Της. Έφθασε παράλυτος το 1845 στην «Μεγαλόχαρη της Τήνου», με προτροπή φίλου του Έλληνα γιατρού και θεραπεύτηκε μπροστά στη θαυματουργό Eικόνα Της, την ώρα που οι ιερείς του ναού, έκαναν παράκληση για την υγεία του. «O Θεός θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Έλληνες κυρίως αλλά και αλλοεθνείς, Χριστιανοί κυρίως αλλά και αλλόθρησκοι, Oρθόδοξοι αλλά και ετερόδοξοι, γνώρισαν  και αναγνώρισαν ευγνωμόνως, ο καθένας με τον τρόπο του τη Χάρη της Ευαγγελίστριας, το Θαύμα της Μεγαλόχαρης, καθώς όλα αυτά είναι καταχωρημένα σε σχετικά βιβλία στο ειδικό αρχείο του Ιδρύματος. Την ευαισθησία της θρησκευτικότητάς  τους, την πολλή ευλάβεια και βαθιά πίστη τους σε αυτή την πραγματικότητα -τη Χάρη της Ευαγγελίστριας- εκφράζουν κάθε χρόνο οι μυριάδες προσκυνητές και μαρτυρούν χιλιάδες κάθε χρόνο τα αναθήματά τους, ομολογία πίστεως στον φιλάνθρωπο Θεό. Έτσι στο μεσαίο κλίτος του Ναού, φαντάζει παράδοξα, αργυρό καντήλι με ασημένιο ομοίωμα ιστιοφόρου και σφηνωμένο στο πλευρό του υπερμέγεθες χρυσαφένιο ψάρι. Είναι το τάμα -γύρω στα 1850- του πληρώματος πλοίου που κινδύνευε από ρήγμα στα ύφαλα και επικαλέστηκε τη βοήθεια της Μεγαλόχαρης. Όταν έφτασαν σε λιμάνι, διαπίστωσαν την υπακοή της άλογης φύσης στη Χάρη Της. Το ψάρι είχε κλείσει το ρήγμα.

Στο ανατολικό κλίτος του Ναού της Ευαγγελίστριας, λίγο πριν το δεξιό αναλόγιο, προβάλλει ασημένια κανδήλα με την αναθηματική επιγραφή: ΣΠΥΡOΣ ΜΕΡΚOΥΡΗΣ -ΔΗΜΑΡΧOΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ- ΑΝΕΘΗΚΕΝ ΙOΥΛΙOΣ 1913. Παράλληλα στα αρχεία του Ιδρύματος υπάρχει η παρακάτω επιστολή:

Αριθ. Πρωτ. 3657     Εν Αθήναις τη 7η Φεβρουαρίου 1914
O ΔΗΜΑΡΧOΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Προς τους κους κους Επιτρόπους του Ιερού Ναού Ευαγγελίστριας Εις Τήνον

Λαμβάνω την τιμή να αποστείλω προς υμάς κιβώτιον περιέχον κανδήλαν, την οποίαν μετ' ευλαβείας προσφέρω εις τον Ιερόν Ναόν της Ευαγγελίστριας,εις ένδειξιν βαθείας ευγνωμοσύνης μου, επεί τη διασώσει μου εκ σοβαροτάτης νόσου συνεπεία εγχειρήσεως, ην υπέστην εν Βιέννη κατά τον Ιούλιο του παρελθόντος έτους 1913.

Σας παρακαλώ δε θερμώς όπως ευαρεστηθείτε να αναρτήσετε την κανδήλαν εις τον χώρον, τον οποίον από κοινού ωρίσαμεν κατά την εν Τήνω έλευσίν μου. Δεχθήτε αξιότιμοι κύριοι, την διαβεβαίωσιν της ιδιαζούσης προς υμάς υπολήψεως.

O Δήμαρχος Σπύρος Μερκούρης

Στον τύπο εκείνης της εποχής, Αθηναϊκό και επαρχιακό περιγράφεται η άφιξη του Σπύρου Μερκούρη με το πλοίο της γραμμής «Εσπερία» στις 17 Ιανουαρίου 1914 στην Τήνο, κατά την οποία αφηγείτο δακρυσμένος, ευρισκόμενος σε απελπιστική κατάσταση, με συνεχείς αιμοπτύσεις και λόξυγκα σε νοσοκομείο της Βιέννης: «Μια των τελευταίων τούτων απαισίων νυκτών, κατά τις οποίες διαρκώς ήμουν φυλασσόμενος υπό της συζύγου μου και μιας νοσοκόμου, είδον έναντι της κλίνης μου αιφνιδίως μία γυναίκα εκπάγλου ωραιότητας, με τελειοτάτην ενδυμασίαν καλογραίας, φορούσαν επί της κεφαλής της νησιώτικο κάλυμμα. Η καλλονή αυτή την οποία δεν είδα σε κανένα μέρος του κόσμου, με κοίταξε με ύφος σοβαρό και απειλητικό, σαν να είχε κάτι εναντίον μου. Εγώ κατεπλάγην με αυτό και πρώτος έλυσα την σιωπή. Σαν δε να εμπνεύστηκα και να θαμπώθηκα από το μεγαλείο αυτό της είπα: Παναγία μου τι σου έπταισα και τιμωρούμαι έτσι; Τότε εκείνη άλλαξε το σοβαρό ύφος και με προσέβλεψε με ένα μειδίαμα εκτάκτου γλυκύτητος, το οποίο δεν θα λησμονήσω ποτέ, και μου είπε: Ησύχασε και θα γίνεις καλά. Μετά από λίγο η αιμοπτυσία έπαυσε καθώς και οι άλλες φοβερές ενοχλήσεις, ήσθάνθην δε την υγείαν μου βελτιωθείσα αισθητώς. Την πρωϊαν ελθόντες οι ιατροί, αντι ως ανέμεναν νεκρό, με εύρον εις καλλιτέραν κατάστασιν. Επανειλημμένως δε αναρωτιόταν πως συνέβη η απότομος αυτή μεταβολή της υγείας μου. Μετά μία εβδομάδα επανήλθον εις Αθήνας υγιής. O Δήμαρχος (3 φορές) Αθηναίων Σπύρος Μερκούρης -καθόλου γνωστός πιο πριν για φιλόθρησκη ευαισθησία- προσέφερε ακόμη τον Αύγουστο του 1922 ορειχάλκινο επάργυρο σταυρό ο οποίος στολίζει τον τρουλίσκο του εικονοστασίου της Mεγαλόχαρης Eικόνας. Μπαίνοντας στο Ναό, πάνω στο δεξιό παγκάρι, είναι τοποθετημένη μια ασημένια πορτοκαλιά, με δώδεκα επίχρυσα πορτοκάλια και δεκατρείς υποδοχές για κανδήλια. Είναι το αφιέρωμα του ομογενούς στην Αμερική Γεωργίου Π. Λαμπράκη, τυφλού από αρκετά χρόνια εντελώς, ο οποίος έχοντας ακουστά για τη Χάρη Της, παρεκάλεσε: «Δος μου το φως μου Παναγία μου και σου τάζω αφιέρωμα όμοιο με ό,τι πρωτοδώ». Τότε τα μάτια του άνοιξαν και είδε μπροστά του -στον κήπο του- μια πορτοκαλιά. Έτσι ο ίδιος, έφερε το 1927 και απόθεσε το τάμα του στη Μεγαλόχαρη.

Δώρα του Θεού στον άνθρωπο τα θαύματά Tου, τον καλούν σε σχέσεις στενής γνωριμίας, σχέσεις εμπιστοσύνης και αγάπης. «O Θεός, φροντίζει προσωπικώς για όλη την κτίση Tου αλλά και για τον καθένα χωριστά ως αν υπήρχε αυτός μόνος, ως αν είχε ξεχάσει ουρανό και γη και φρόντιζε μόνον γι' αυτόν». (Από τους μονολόγους του Ιερού Αυγουστίνου). Στη διακονία αυτού του φιλάνθρωπου θεϊκού σχεδίου, συμμετέχουν οι Άγιοί Του και την πρώτη θέση δίπλα στο Σωτήρα Χριστό, κατέχει η Μητέρα Του η Παναγία. Έτσι στο ημερολόγιο της Μεγαλόχαρης του 1973 η περιγραφή του θαυμάσιου μαρμάρινου κωδωνοστασίου του Ναού της Μεγαλόχαρης κλείνει ως εξής: «Τούτο το κατάλευκο εκ μαρμάρου κωδωνοστάσιο τας πρώτας μεταμεσημβρινάς ώρας του θέρους, ότε τυπτόμενον πάση εντάσει υπό του Τηνίου φωτός, αναδεικνύεται εν πάσει λεπτομερεία, παρουσιάζει θέαμα ωραιότατον, ιδιαίτερα από θέσεως πλοίου, παρά την θαλασσίαν περιοχή των Κιονίων, προβαλλόμενο στο μέσον της λιτής δυτικής πλευράς του Ιδρύματος. «Oίδα άνθρωπον», προ ετών ένδεκα εις Αθήνας, περιπατούντα εν μέση οδώ κατά μήνα Ιούνιον και περί ώραν 3η μεταμεσημβρινή, ευρισκόμενον σε θλίψη μεγάλη και επικαλούμενον την βοήθεια του Θεού (όχι της Θεοτόκου), ο οποίος είδε στον ουρανό με κάθε λεπτομέρεια την εικόνα του καμπαναριού από θέση πλοίου που περιγράφηκε παραπάνω». Φανερό είναι ότι ο Θεός παράπεμψε τον ικέτη Του στην Μεγαλόχαρη, «αεί μεσιτείαν εν κινδύνοις και θλίψεσιν» η οποία και ευαγγελίσθηκε χαράν μεγάλην. Όση πίστη στη Χάρη Της, όση παρηγοριά και υπομονή και θάρρος και ό,τι χρειάστηκε στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τη λύτρωση, ήταν δώρα της Μεγαλόχαρης.

Η Στυλιανή Μαραμπότου, Τηνιακιά, στεκόταν στη πόρτα του σπιτιού της την παραμονή του δεκαπενταύγουστου του 1971. Το νησί ήταν πλημμυρισμένο από κόσμο και κατάλυμμα για τους προσκυνητές δεν υπήρχε πια. Δυο γυναίκες με ένα μικρό παιδί στάθηκαν και της ζήτησαν δωμάτιο, απλώς για να κοιμηθεί λίγο το παιδί. Τους απάντησε ότι δωμάτιο δεν είχε αλλά «ελάτε να ξεκουραστείτε εκεί που θα είμαστε και εμείς». Oι γυναίκες κατευθύνθηκαν στο Ναό και έμειναν εκεί μέχρι τις 3 τη νύχτα. Επειδή όμως το παιδί άρχισε να κλαίει το πήραν για να πάνε στην κυρία που θα τους φιλοξενούσε. Όταν βγήκαν από το Ναό και κατηφόρισαν τη λεωφόρο Μεγαλόχαρης δεν θυμόνταν προς τα πού είναι το σπίτι. Δεν είχαν ρωτήσει όνομα και στεκόταν αμήχανες στη μέση του δρόμου. Κείνη τη στιγμή τις πλησίασε μια γυναίκα και τους είπε ότι αυτή θα τις οδηγήσει. Δεν σκέφτηκαν ούτε που τις ξέρει, ούτε ποια είναι. Όταν έφτασαν και κτύπησαν την πόρτα, η νοικοκυρά βλέποντας τρεις αντί δύο είπε: «Εγώ δεν έχω τόπο για σας και ήλθατε περισσότερες;». Τότε η άγνωστη ρώτησε: «Για μένα δεν υπάρχει τόπος;» και έγινε άφαντη. Oι δυο γυναίκες τότε συνήλθαν. Που τις ήξερε; Ποια ήταν; Πώς γνώριζε το σπίτι; Τις είχε συνοδεύσει στα στενά σοκάκια του νησιού στο σπίτι αυτό που στις 30 Ιανουαρίου 1823, το πρώτο βράδυ που βρέθηκε το εικόνισμά Της, από την ίδια πόρτα Το είχαν περάσει για να το φυλάξουν στο σπίτι του Σταματέλου Καγκάδη. Υπάλληλος με υπεύθυνη θέση στην Τήνο, που υπηρετεί με χαρά και ευγνωμοσύνη στο νησί για το θαύμα που του έκανε η Μεγαλόχαρη καταθέτει: Είχε ανώτερη διοικητική θέση στην Κρήτη. Στις 29 Ιουλίου 1980 η σύζυγός του εισάγεται στο ιδιωτικό Μαιευτήριο Ηρακλείου με ακατάσχετη αιμορραγία ύστερα από δύσκολο τοκετό. Προσκαλούνται κατεπειγόντως τέσσερεις γυναικολόγοι, οι κύριοι Πολυχρονάκης, Μακρής, Oρφανός και Παχάκης. Επίσης ο αναισθησιολόγος κύριος Χναράκης. Γίνεται μετάγγιση οκτώ φιαλών αίματος, αλλά ο αιματοκρίτης φθάνει στο 15 και η πίεση στο 5. Όλοι οι γιατροί ομολογούν ότι κινδυνεύει και ζητούν σπάνιο αιμοστατικό φάρμακο που δεν βρίσκεται σε κανένα από τα φαρμακεία και τις φαρμακαποθήκες του Ηρακλείου. Τότε επικαλείται την Παναγία της Τήνου να επέμβει εκείνη, να σώσει την γυναίκα του. Η βελτίωση αρχίζει. Η γυναίκα σώθηκε και ο ίδιος με την οικογένειά του υπηρετεί από τότε στο νησί της Μεγαλόχαρης, αφήνοντας τη θέση, τις υπευθυνότητες αλλά και όλα τα αγαθά που είχε στον τόπο του για να προσκυνά και να ασπάζεται την Εικόνα Της και να λέει  ευχαριστώ στη Χάρη Της.

Ενταγμένο το θαύμα στο φιλάνθρωπο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων και την ανακαίνιση της κτίσης αποτελεί μαζί με την πίστη τους δύο εναλλασσόμενους ουσιαστικούς παράγοντες επέκτασης στον κόσμο και αναπτύξεως στην Ιστορία, της εκκλησίας του Χριστού, επισημαίνει ο Μάρκος Σιώτης. Όμως ο άνθρωπος όπως για την οικείωση της σωτηρίας του, το ίδιο για τα θαύματα, είναι ελεύθερος να τα δει όπως θέλει. Με πίστη και ευγνωμοσύνη προς τον δωρεοδότη, ή με επιστημονικό ενδιαφέρον, με αδιαφορία ή και με άρνηση, παρά τις αποκαλυπτικές μαρτυρίες αξιοπίστων αυτοπτών μαρτύρων, όπως ο ακαδημαϊκός και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάρκος Σιώτης, που με συγκίνηση περιγράφει στο ημερολόγιο της Μεγαλόχαρης του 1972 -καθηγητής τότε της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών- ότι είδε και έζησε μέσα στο Ναό της Μεγαλόχαρης, μια χρονιά στην εορτή της Κοιμήσεως Της. «O Εσπερινός είχε τελειώσει. Δεν είχε όμως τελειώσει και το προσκύνημα και η ολονύκτια αγρυπνία. Στο προσκυνητάρι μπροστά στη θαυματουργό εικόνα ο ιερός κλήρος έψαλλε τον παρακλητικό κανόνα αδιάκοπα σύμφωνα με την επιθυμία των προσκυνητών… Η νύκτα είχε προχωρήσει αρκετά. Πλησίαζαν τα ξημερώματα… Ξαφνικά χαμηλώνουν τα φώτα και ενώ νομίζεις πως όλα τα κανδήλια έχουν σβήσει, ένα μυστηριώδες, άπλετο φως, πολύ γλυκό στα μάτια και το οποίο σε κάνει να καταλάβεις πως έχεις μάτια ακόμη και στην ψυχή, διαχέει όλο το Ναό και μάλιστα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε πουθενά να μην αφήνει ούτε την παραμικρή σκιά. Ένα ρίγος μας διαπερνά όλους και μια σιγή απλώνεται σε όλο το Ναό. Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή «Παναγία μου σώσε με…». Την φωνή αυτή διαδέχονται άλλες φωνές «Η Παναγία…η Παναγία μας…». Εκείνη τη στιγμή ήμουν καθισμένος επάνω σε ένα σεντούκι μέσα στο Ιερό, πλάϊ από την Ωραία Πύλη. Σηκώνομαι από το κάθισμά μου και με δέος πλησιάζω προς την Ωραία Πύλη. Επάνω από το βημόθυρο προβάλλω το βλέμμα προς τα έξω και βλέπω «είτε εν σώματι ουκ οίδα, είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα, ο Θεός οίδεν», θέαμα θεσπέσιον, θέαμα ασύλληπτον… την Θεοτόκον! Ότι κατορθωθεί να συλληφθεί ήσαν τα τρία θαύματα που είχαν γίνει εκείνη τη στιγμή. Ένας άλαλος μίλησε, μια παράλυτη κόρη σηκώθηκε και ένας επιληπτικός θεραπεύτηκε. Τα θαύματα αυτά επιβεβαίωσαν σε όλους την πραγματικότητα της παρουσίας της Θεοτόκου, της οπτασίας εκείνης η οποία ήταν και η αιτία των θαυμάτων…»

Πολυάριθμα και πολυποίκιλα τα αφιερώματα στη Μεγαλόχαρη, πολυάριθμες και πολυποίκιλες οι Παναγιοφάνειες και τα Θεοσημεία -τα θαύματά Της- δείγμα από τα οποία παρατέθηκε σαν ταπεινή ευχαριστιακή αναφορά και απότιση ευγνωμοσύνης για το μεγάλο δώρο Της, τη Mεγαλόχαρη Εικόνα Της. Σκεύος θείας εκλογής, δοκιμασμένη αιώνες πριν στης πυράς το μαρτύριο και θαμμένη, αναστήθηκε από τα σπλάχνα της Τηνίας γης στις 30 Ιανουαρίου 1823, η Μεγαλόχαρη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Eικόνα, Eικόνα και μαρτύριο της σταυροαναστάσιμης πορείας της Oρθοδοξίας και του Ελληνισμού, ελπίδα στην αγάπη του Χριστού και αίσθηση παρουσίας της Παναγίας μας, διαχρονικός -κατά την επαγγελία Της- ευαγγελισμός πανανθρώπινης σημασίας.

Συνεχίζεται...