Αγνάντι στα βουνά λάμπουν φωτιές στης γης το πέτρινο ικρίωμα!!!
Αλυσίδες στάζουν το κλάμα τους στων βράχων τ' απάνεμα. Βαραίνουν τη φύση, κυρτώνουν τα θάμνα, παγώνουν το χώμα. Μια γύμνια, μια φλόγα, μι' ανάσα καημού. Κι όλα σιωπή! Κι ένας ανέμελος αγέρας χορεύει στις μυρωμένες φρυγανιές, στ' αμφιθέατρα των χωραφιών. Μια ανατριχίλα σκορπιέται στα ξερά σπλάχνα του νησιού. Πόσος κόπος για να χτιστεί αυτή η στιγμή, πόση ανάγκη για να δεις το φτερούγισμα των κορακιών στα γνώριμα ψηλά καμίνια του βοριά, πόσο αληθινό κι αυθεντικό το χρώμα του δειλινού...Όλα σταματούν στην σκέψης το ξετύλιγμα. Οι εικόνες του άσπρου, του γαλάζιου, του ήλιου το φως, η γεύση του στέρφου, του...γόνιμου. Οι ξωκλησιές μυρίζουν θυμίαμα. Ενώ...η ΘΕΟΜΑΝΑ κρατάει λαμπάδα!
Φέγγει στου Νοτιά το διάφανο ορίζοντα...που μυρίζει αρμύρα και θάλασσα!
Όμως ήρθε η ώρα για το γυρισμό. Το αντίο πικρό...Το δάκρυ υγρό. Όλα θα τ' αφήσω εδώ. Μαζί μου θα πάρω του νόστου μου το μυστικό.
Νησί μου αγαπημένο και γλυκό.
Αγγελική Μωραΐτου-Γυφτογιάννη
Στενή Τήνου
|
